Jazz Leeft!
Archie Shepp, Michael Brecker, Randy Brecker, Ronnie Cuber, Roland Kirk, Vinnie Colaiuta, George Duke, Jean-Luc Ponty, Pierre Boulez, Sting, Pink Floyd, John Lennon, Nicolas Slonimsky, Grace Slick en Yoko Ono. Het zijn zomaar een paar namen, maar: wat hebben ze met elkaar gemeen? Voor mensen die me een beetje kennen is het een uitermate simpele vraag: ze hebben allemaal het podium gedeeld met Frank Zappa. Ik kan niet anders dan het dit keer over juist hém hebben in deze column. Op 21 december van dit jaar zou hij 80 geworden zijn. Op 4 december van dit jaar is het 27 jaar geleden dat hij overleed. Een gigantisch oeuvre nalatend en nog steeds voor nieuwe generaties van grote invloed. Als het om zijn samenwerkingen gaat had ik de keus uit een lijst van letterlijk honderden namen. De reden dat ik nu deze selectie maakte is dat ik veel te weinig de namen Boulez en Shepp in één adem genoemd hoor of lees. Of Sting en Slonimsky. In deze tijd van ogenschijnlijke technologische ontwikkeling, veelal leidend tot door elkaar heen kakelende social media-verslaafden en politici die 140 tekens achter elkaar zinnige taal uitslaan al moeilijk vinden, lijkt ook de formattering en muzikale rassenscheiding weer welig te tieren, onder andere binnen de media. Zappa is altijd voorvechter geweest van het totaal negeren van de begrippen hoge en lage cultuur. Een Varèsiaans stuk voor zeer groot symfonieorkest schrijven (bijvoorbeeld Mo & Herb’s Vacation), een country nummertje (Harder Than Your Husband), een jazz classic (Peaches En Regalia), hij deed het met gelijke inzet en vakmanschap. Daarom hebben veel puristen een hekel aan hem. Daarom hebben veel muzikale genieën groot respect voor hem. Mijn advies is alleen die laatstgenoemde groep serieus te nemen en de eerste professionele hulp aan te raden. George Duke kon prachtig vertellen hoe hij in de tijd dat hij met Cannonball Adderley jazzmatig kon excelleren, hij bij Zappa simpele akkoordjes in triolen moest spelen en verklaarde dat “simpelweg niet te kunnen”. Frank’s antwoord: “ Oh, you think it is beneath you!’ was voor George een cruciaal moment en opende de deur naar een nieuwe en inmiddels historische muzikale loopbaan.
Zonder op FZ te lijken zijn er nog steeds van dit soort bruggenbouwers: denk aan Brad Mehldau, Yuri Honing, Kurt Elling, Maria Schneider, Eric van der Westen, Robert Glasper, Reinier Baas, Martin Fondse. Ik kan er nog veel meer noemen. Laten we al die nieuwe en vrije muziek steunen en ervan genieten. Want Jazz is Not Dead, tegenwoordig ruikt het zelfs lekker.
Co de Kloet